پیرمرد احساس می کرد که دیگر روزهای آخر عمرش رسیده است و به زودی از این دنیا رخت خواهد بست. روزی دو پسر جوانش را نزد خود فرا خواند. دیگر زمان مرگ فرا رسیده است ولیکن باید یکی از مهم ترین تجربه های زندگیم را به شما بگویم. بعد دستور داد چند ترکه از شاخه های درخت برای او بیاورند...

"موی" باغبان تنها کسی بود که راز گیاهان را می دونست. گیاهان هم اون رو بهترین دوست خودشون می دونستند. البته این تنها رازی نبود که مو می دونست چون شما میدونین که هر آدمی واسه خودش یه عالمه راز داره ... اما میشه گفت ایم مهمترین رازی بود که اون می دونست و هیچ کس دیگری خبر نداشت. اون راز معجزه ی رویش بود...

هنوز آفتاب سر نزده بود که بچه ها دویدند تا سر کوهی رسیدند. کوه کله سفیدش را بر سر داشت و آرام نشسته بود.
وستا از میان بچه ها به کوه گفت: کلاهت را به من قرض می دهی؟ 
کوه پرسید: که با آن چه کار کنی؟...

رابین هود در حدود 700 سال قبل و در عهد پادشاه ریچارد اول در انگلستان زندگی می کرد. در آن زمان بیشتر سرزمین انگلستان پوشیده از جنگل های وسیعی بود که در آنها آهوان و سایر حوانات وحشی زیندگی می کردند. رابین هود در حاشیه یکی از ین جنگل ها به نام جنگل شروود به دنیا آمد...

یکی بود یکی نبود ** زیر گنبد کبود
لخت و عور تنگ غروب سه تا پری نشسته بود ** زاروزار گریه می کردن پریا
مث ابرای باهار گریه میکردن پریا ... ** گیسشون قد کمون رنگ شبق
از کمون بلند ترک ** از شبق مشکی ترک ....

بچه ها شادی کنیم ** آمده عید غدیر
باز گوید مادرم ** قصه های دلپذیر
بار دیگر شهر ما ** نور باران می شود
زیر نور چلچراغ  ** 8 شب چراغان می شود....

یک بار شش سالم که بود تو کتابی به اسم قصه های واقعی - که درباره جنگل بکر نوشته شده بود - تصویر محشری دیدم از یک مار بوا که داشت حیوانی را می بلعید. تو کتاب آمده بود که مار ای بوآ شکارشان را همینجور درسته قورت می دهند. بی اینکه بج.ندش. بعد دیگر نمیتوانند از جا بجنبند...

در زمان های قدیم بچه ها در مکتبخانه درس می خواندند. روزی بچه ها دور هم جمع شدند و گفتند: این آموزگار ما هرچند در کار خود استاد است ولی نمی خواهد درس ها را به ما خوب بیاموزد و با ما راست نیست. باید به دنبال فرصتی مناسب باشیم تا زشتی این کار را به او بیاموزیم....